با توجه به اهمیت انسان به عنوان هدف توسعه از یک سو و محیط‌زیست به عنوان بستر فعالیت انسانی از دیگر سو، داشتن محیط زیستی سالم برای انسان در نسل فعلی و آینده موضوعیت می یابد. روند توسعه صنعتی، ساخت و سازهای شهر نشینی و توسعه راه‌ها و بزرگراه‌ها به همراه رشد سریع جمعیت موجب بهره برداری یک طرفه از محیط طبیعی و در نتیجه تخریب محیط زیست و مصرف بی رویه منابع طبیعی شده و تعادل نسبی موجود میان انسان و محیط زیست طبیعی را که طی قرون گذشته وجود داشته‌است بر هم زده و موقعیتی بس دشوار و تاًمل برانگیز را در مقابل انسان امروزی قرار داده‌است، و در همین راستا، اهمیت رشته های مرتبط با محیط زیست و یافتن راه حل هائی برای بهبود شرایط موجود به منظور ادامه حیات و ارتقاء کیفیت زندگی زیست مندان کره زمین را دو چندان کرده است.
طراحی محیط زیست نیز یک جنبش جهانی با هدف ایجاد انگیزه های زیست محیطی است که با ارائه روش های تجزیه و تحلیل، برنامه ریزی و طراحی، در صدد است، بستری را برای برقراری رابطه ای متناسب میان انسان و محیط های انسان ساخت و طبیعی در مقیاس هاس مختلف، با توجه به نیاهای انسانی ایجاد نموده و در نهایت موجبات افزایش سلامت انسان و محیط زیست را فراهم نماید. بعبارت دیگر، متخصصان این حوزه می‌آموزند که بتوانند توسعه‌ای هماهنگ میان محیط انسان ساخت و محیط طبیعی و نیازهای انسان برقرار کنند و تعادل محیط طبیعی را در حوزه‌های شهری و منطقه‌ای تداوم بخشیده، با شناخت عناصر محیط طبیعی به مرمت و بازسازی این عناصر در فضاهای شهری و غیر شهری بپردازند. ضرورت توجه به پیچیدگی های روابط موجود بین ساختار طبیعی و مصنوع در راستای رسیدن به طراحی های پایدار محیط و منظر موجبات تامین نیروی متخصصی را می طلبد که بتوانند به شکل میان دانشی و با بهره مندی از آموخته های این رشته، بستری برای تامین برنامه ها و طرحهای منطبق با اصول پایداری را فراهم نموده و حتی در سطوح بالاتر و نقشهای مدیریتی نیز، نیروها و سرمایه های موجود در کشور را به سمت توسعه پایدار و طراحی محیط و منظر هدایت نمایند. متخصصان طراحی محیط زیست می‌توانند با برنامه ریزی و طراحی فضاها در مقیاس های خرد و کلان، (پارکهای درون شهری و برون شهری، فضاهای تفریحی، محوطه سازیهای مجموعه‌های ورزشی و صنعتی، تقسیم و تفکیک اراضی و طراحی فضاهای طبیعی در مجتمع‌های زیستی و مجموعه‌های مسکونی) و جز اینها تا حدی روح سرد حاکم بر توسعه‌های شهری را تغییر داده با تفرجگاه‌هایی که طراحی می‌کنند نشاط و شادابی حاصل از محیط‌های طبیعی را در محیط‌های انسان ساخت عرضه کنند. در واقع تفاوت این گرایش با سایر گرایش ها در حوزه منظر، رویکرد آن است که در آن، برنامه ریزی و طراحی با رویکردی محیط زیستی صورت می گیرد و آنچه که خواست و نیاز محیط است بدون اجبار کردن محیط به پذیرش آن، اولویت اصلی برنامه ریزی و طراحی است.
بنابراین بطور خلاصه، می توان گفت که ماهیت این حرفه میان دانشی، برنامه ریزی برای طراحی است که با تکیه بر درک ارزش های زمين و روشهای مدیریت آن شکل گرفته و در عین حال بر انسان و نیازهای وی، محيط، طبيعت و فرآیندهای موجود در آنها و همچنین ارتباط میان آنها تاکید خواهد داشت.
